Psychologische thriller

Anita is Thuisblijfmoeder van drie meiden van 13, 15 en 17, en heeft een boek uitgegeven in eigen beheer. Ze vertelt ons hoe ze dat heeft aangepakt!

Over mezelf

Eigenlijk ben ik mijn hele leven al lettergek. Ik lees de letters op de tandpasta als het moet (ook als het niet moet, trouwens). Als kind las ik me suf, de boekjes van Enid Blighton, ik had ze allemaal. Een aantal jaren geleden is mijn moeder overleden en er kwamen een aantal onafgemaakte projecten van me boven water. Boekjes, geïllustreerd en wel. Omdat ik veel te speels was en liever in bomen klom of in de manege rondhing, nam ik nooit de tijd om het af te maken. De drang om te schrijven heeft er dus altijd ingezeten en omdat mijn leven in een wat rustiger vaarwater is gekomen, besloot ik dat nu de tijd rijp was om daar aan toe te geven.

In 1998 ben ik begonnen als tekstdichter. Mijn man had destijds een platencontract bij Telstar en kwam een nummer tegen van Sammy Davis Jr. (You can count on me). Hij wilde dat nummer graag opnemen en omdat Telstar voornamelijk Nederlandstalig uitbrengt, had hij een Nederlandse tekst nodig. In een opwelling heb ik in een paar uur de tekst geschreven, deels vertaling, deels eigen inbreng. De producer vroeg me om nog een extra couplet omdat hij het nummer te kort vond, dat kwam er binnen tien minuten uit. Het nummer heeft de Noordzee Top 30 gehaald.

In 2004 besloot Michel (mijn man) een nummer uit te brengen om de horeca een positieve oppepper te geven en ook dat nummer, het Kroegenlied, is uitgebracht en heeft erg veel landelijke aandacht gekregen met name door de inbreng van Horeca Nederland.

In die tijd schreef ik veel lyrics, ook in opdracht, Nederlands- en Engelstalig. Engelstalige nummers hebben mijn voorkeur omdat ik het mooier vind klinken, de woorden rollen muzikaler over de noten. Het genre vind ik niet zo belangrijk, rap, dance, country, rock, blues, ik ben van alle markten thuis maar het is wel belangrijk dat ik de muziek mooi vind. Ik laat de muziek het verhaal vertellen, de woorden komen dan vanzelf. Het genre "ik hou van jou, ik blijf je trouw" is niet zo aan mij besteed.

Zo gaat het ook met mijn boeken (de tweede wordt ook een psychothriller); ik hou er wel van om iets meer te brengen dan alleen maar het verhaal. Ik vind het leuk om dat te schrijven wat ik zelf ook het liefste lees. Net als een cadeau, iemand iets geven wat je zelf leuk zou vinden om te krijgen. Ik zoek wel alles op want ik wil geen poep verkopen, feiten die gebaseerd zijn op de werkelijkheid moeten gewoon kloppen. Mijn voorkeur gaat uit naar thrillers, zowel in boekvorm als bij films.

Ik heb geen schrijfcursussen gevolgd, maar had wel een 8 voor Nederlands op mijn eindlijst (Atheneum A).

Over mijn boek

Ik wist dat ik een thriller wilde schrijven en ik heb heel lang nagedacht over een plot. Eigenlijk had ik nog geen idee hoe ik het aan moest pakken dus op een gegeven moment ben ik maar begonnen met het creëren van de hoofdpersonen. Terwijl ik daar mee bezig was diende het plot zich vanzelf aan. Hoewel ik nooit van te voren wist hoe een hoofdstuk precies zou gaan lopen, zat het verhaal op zich wel in mijn hoofd. In grote lijnen dan, zelfs bij de ontknoping wist ik nog niet precies hoe zich dat zou gaan ontwikkelen.

Vooral de karakters en de gesprekken haal ik uit mijn eigen leven. Van mijn eerste bewuste indrukken tot en met nu. Alle personen in mijn boek zijn verzonnen maar bestaan wel uit stukjes personen uit mijn leven, ook stukjes van mijzelf. Niemand hoeft zichzelf te herkennen hoewel het best goed mogelijk is dat iemand denkt "hé, zou ze mij bedoelen?"

De gebeurtenissen zijn voornamelijk verzonnen. Er zitten wel stukjes eigen ervaring in maar de grote lijn is pure fictie en heb ik, gelukkig, nooit meegemaakt.

Locatie

Het verhaal speelt zich af in Gambia. In 2004 hebben mijn man en ik daar een vriendin bezocht die een lodge was begonnen. Het land en de bevolking hebben een diepe indruk op ons gemaakt. Omdat ik mijn verhaal ook in een andere omgeving wilde laten afspelen dan alleen Nederland en het me leuk leek om anderen op een aparte manier wat over dat land te vertellen, heb ik voor Gambia gekozen. Een week was natuurlijk tekort om alle kennis die ik nodig had op te doen, maar helaas bestaat er nog geen fonds die beginnende schrijvers sponsort teneinde studiereisjes mogelijk te maken. Gelukkig maakt internet de wereld een stuk kleiner zodat ik thuis, achter mijn computertje, ook aan de benodigde informatie kon komen. Specifieke dingen die ik niet kon vinden, heb ik gevraagd aan mensen die daar wonen. Ook met Gambianen heb ik contact gezocht maar die zijn niet bepaald rap met antwoorden. Verder kon de vriendin van de lodge me natuurlijk een eind op weg helpen.

De titel: Vloeibaar Goud

De titel was nog best moeilijk. Ik wilde een korte, pakkende titel. Het boek was al voor driekwart klaar en toen had ik nog geen titel (wel al een titel voor mijn volgende boek maar daar had ik op dat moment natuurlijk nog niets aan). Tijdens het schrijven werd de titel mij in de schoot geworpen. Vloeibaar goud is whisky, dure whisky van Glenfiddich. Meer kan ik er niet over vertellen, dat wordt duidelijk als je het boek leest ;-).

De omslag

Ik heb de omslag zelf ontworpen. Uren lang geploeterd om goudkleurige druipers te maken, dat bleef er amateuristisch uitzien. Op de ochtend dat ik mijn account bij Lulu maakte, bedacht ik dat ik nog steeds geen cover had. Gewapend met een fototoestel en een glas whisky ben ik op mijn veranda (waar beter licht was dan binnen) aan de slag gegaan. Na ongeveer 80 foto's (leve de digitale camera) en twee uur verschillende foto's bewerken en weer weggooien was dit uiteindelijk het resultaat. Ik moet zeggen dat ik best tevreden ben, het is geen doorsnee cover, het heeft iets mysterieus, het is een glas whisky, het vloeibare goud, dus de titel zit erin en de kleuren vind ik zelf ook mooi, het ziet er professioneel uit. Al zeg ik het zelf.

Het schrijfproces

Ik schrijf thuis, achter mijn computer, in een hoekje van de woonkamer. Ik ga gewoon zitten en ga schrijven. Met drie meiden van 13, 15 en 17 in huis, staat de tv altijd aan. Ik ben inmiddels zo gewend aan dat geluid dat ik dat zelfs wel prettig vind maar 's nachts in alle rust en stilte is ook erg lekker. Wanneer alles in huis netjes is en de kaarsjes branden gezellig, schrijft dat het lekkerst, maar ik kan me ook heel goed afsluiten voor de troep om me heen en een schrijfdag inplannen. Soms droom ik wel eens van een maand in afzondering met mijn laptop in een huisje op de hei of aan het strand, aan de andere kant functioneer ik het beste onder druk dus waarschijnlijk zou er dan helemaal niets meer uit me komen.

Waarschijnlijk ben ik driekwart jaar bezig geweest, precies weet ik het niet. Ik ben geen regelmatige schrijfster, ik schrijf wanneer ik daar de tijd voor heb. Zodra ik ga zitten, komen de woorden uit mijn vingers, dat gaat vanzelf. Maar ik moet er dan wel in zitten, meemaken bijna. Ik kan niet een kwartier gaan zitten schrijven en dan stoppen, dat werkt niet. Ik denk dat ik ergens in september 2006 echt begonnen ben met het boek, de hoofdpersonen bestonden toen al een tijdje, de aanloop duurde wel een paar weken.

In april dit jaar, gaf mijn man een concert en mijn jongste dochter trad toen voor het eerst op. De voorbereidingen; niet alleen het oefenen, maar ook de website, kaarten, posters etc., namen zoveel tijd in beslag dat ik de rust niet had om tussendoor te schrijven. Het boek heeft toen bijna een maand stilgelegen.

Soms schreef ik weken alleen maar 's nachts, rolde ik om half 4 mijn bed in. Mijn gezin heeft me wel heel goed geholpen. Ze gaven me soms de gelegenheid om een heel weekend alleen maar te schrijven, dan schreef ik 20 uur in een weekend. Maar ja, soms heb je nou eenmaal verplichtingen en je kan natuurlijk niet altijd maar alles aan je gezin overlaten, dan lag het weer een paar dagen stil. Ook heb ik soms dagen achter elkaar alleen maar informatie gezocht en opgevraagd zonder echt geschreven te hebben.

Redactie

Mijn vader heeft het geredigeerd. Hij is nog echt van de oude stempel, ergert zich wezenloos aan taalfouten die, dat moet ik toegeven, tegenwoordig meer regel dan uitzondering zijn. Bovendien moppert hij al mijn hele leven over mijn Amsterdams dialect dus het was voor mij ook wel een uitdaging om hem te bewijzen dat ik echt wel weet wat ABN is.

Mijn vader schrijft zijn hele carrière al stukjes in wetenschappelijke bladen. Hij heeft voor het Economisch Instituut voor Bouwnijverheid gewerkt, voornamelijk onderzoek, en heeft voor zijn werk, maar ook als bijverdienste daarnaast, heel wat geschreven.

Wat schrijven voor mij betekent

Zoals eerder gezegd, ik ben lettergek. Nou houdt graag lezen niet altijd automatisch graag schrijven in maar bij mij wel.

Bovendien ben ik nogal een flapuit en schrijf ik dus beter dan dat ik spreek. Met schrijven kun je wat genuanceerder uit de hoek komen en mijn rechterpink weet feilloos de backspaceknop te vinden, ook een zeer prettige uitvinding.

Tijdens het schrijven heb ik ook gemerkt dat het een wel heel grappige manier is van het uitoefenen van macht. Ik bepaal wat er gebeurt, ik bepaal wie wat zegt en wanneer. Op die manier kan ik ook onderhuids (ook een goed boek van Nicci French trouwens) mijn mening geven, zonder mij daarvoor te hoeven verantwoorden. Niet dat ik daarvoor schroom in het dagelijkse leven, ik ben de laatste die de confrontatie uit de weg gaat, maar het is best wel eens rustig om lekker te spuien zonder dat daar een discussie uit voortvloeit.

Ook heb ik gemerkt dat je op die manier heel veel van je af kunt schrijven. Therapeutisch verwerken zeg maar. Zoals iedereen, heb ook ik wel eens dingen meegemaakt die niet eerlijk waren, onrechtvaardig of gewoon echt niet leuk. Of met mensen om moeten gaan waarmee je eigenlijk niet door één deur wilt gaan maar die door omstandigheden je min of meer opgedrongen worden. Om stukjes van deze mensen en gebeurtenissen te verwerken in het verhaal, is eigenlijk dé ultieme wraak. Niemand is helemaal leuk, iedereen heeft wel mindere kanten, die heb je ook nodig om in evenwicht te zijn dus daar is niets mis mee. De mindere kanten gebruiken van mensen die me pijn hebben gedaan, heeft erg bevrijdend gewerkt. Andersom kun je leuke dingen op die manier herbeleven, ook niet verkeerd.

Over het zelf uitgeven van een boek

Ik heb een aantal grote, gerenommeerde uitgeverijen benaderd om mijn boek uit te geven. In totaal tien. Na een paar afwijzingen had ik geen zin meer om te wachten. Ik was ook al begonnen aan mijn tweede boek en ik wilde niet dat Vloeibaar Goud zou verzanden in een niets. Ik vind het erg moeilijk om mijn aandacht te verdelen over twee boeken en besloot het project Vloeibaar Goud eerst helemaal af te ronden om daarna me volop te kunnen wijden aan het volgend project. Op dit moment moet ik nog vijf reacties (afwijzingen?) krijgen, dat duurt me te lang, in juli heb ik alles opgestuurd.

Lulu.com

Op mijn speurtocht naar uitgevers kwam ik een aantal internetuitgeverijen tegen die het ook mogelijk maakten om zelf je boek uit te geven. Die heb ik allemaal opgeslagen bij mijn favorieten. Ik had voor mijzelf een deadline gesteld van eind oktober; zou er dan nog geen uitgever geïnteresseerd zijn dan zou ik het zelf doen, zo had ik bedacht.

De hele maand oktober heb ik alle sites doorgespit en alle forums gelezen om zoveel mogelijk informatie te vergaren. Bij Lulu viel me de vriendelijke benadering van de doorgewinterde leden ten opzichte van de newbies meteen op. Ook de Nederlandstalige staf sprak me aan. Grappige bijkomstigheid was dat José Vriens van Boekenbent ook erg veel op het forum bij Lulu aanwezig was. Met een hoop nuttige tips trouwens.

Het feit dat ik alles in eigen hand kon houden (als ik het dan toch zelf zou doen dan wilde ik ook alles in eigen hand houden), maar wel heel veel hulp kon verwachten, was een belangrijk voordeel in mijn ogen. Op het forum staan de meeste vragen al beantwoord maar ze hebben ook een livehelp, een soort chatbox waar je meteen door een medewerkster te woord wordt gestaan. Bij Lulu kon ik meteen aan de slag en, niet onbelangrijk, de prijs was ook erg aantrekkelijk. Voor ongeveer 180 euro heb ik 13 exemplaren (waarvan 3 proefdrukken), een isbn met distributiepakket en een eigen webwinkeltje waar ik net zoveel boeken in kan zetten als ik wil. Geen opstartkosten en wanneer je een boekje maakt zonder isbn, kost het je helemaal niets, tenzij je het bestelt natuurlijk, dan betaal je de productiekosten en die zijn absoluut niet hoog. Typerend voor Lulu is de mogelijkheid het boek te downloaden. Als echte internetfreak vond ik dat ook wel bij me passen. Je kan er voor kiezen de downloadoptie uit te zetten maar ik vind het persoonlijk een prachtige optie al zou ik het zelf nooit doen, ik lees voornamelijk voor ik ga slapen, in bed.

Kortom, Lulu bood de meeste mogelijkheden voor prettig prijsje.

Het enige nadeel van Lulu is eigenlijk de betalingsmethode. Het is een Amerikaans bedrijf en Nederland is slechts een kleine afdeling. Mijn boek op Lulu is alleen te verkrijgen wanneer je met Paypal of creditcard afrekent en dat is voor de meeste Nederlanders nog een obstakel. Verder heeft Lulu, wat mij betreft, alleen maar voordelen.

Geen opstartkosten

Bij Lulu heb je dus geen opstartkosten . Ik heb mijn Engelstalige lyrics nu ook gebundeld met een paar mooie foto's erbij en in mijn webwinkeltje geplaatst. Dat heeft me geen cent gekost. Voor dat boekje "Words For Music" heb ik geen isbn aangevraagd, ik heb dat meer uit hobbyisme gedaan (en omdat ik één boek in mijn winkeltje zo alleen vond staan).

De vraagprijs en winst

Ik heb een beetje de richtlijnen van Lulu aangehouden en gekeken wat een beetje gangbaar was voor een boek van bijna 300 pagina's. Ik wilde niet te hoog gaan zitten, ik ben immers maar een debutante op dit gebied.

k verdien op dit boek niet zoveel, zeker niet als men het in de boekhandel koopt, toch ik wil graag dat iedereen dat wel gaat doen. Als iedereen het gaat bestellen in de boekhandel of er naar gaat vragen bij de bieb, dan vestig ik mijn naam en daar gaat het me meer om. Het lijkt me zeer egostrelend om mezelf op de plank te zien liggen.

Publiciteit en promotie

Ik heb een todolijst gemaakt met alle tips die ik verzameld heb en die loop ik allemaal af.

Twee boeken naar de NBD gestuurd, ook eentje naar België.

Eén exemplaar naar de Koninklijke Bibliotheek.

Lulu verzorgt de distributie naar het Centraal Boekhuis, daar heb ik geen omkijken naar, al zit ik er wel bovenop. Ik zag mezelf al staan op literatuurplein.nl en Boekbalie.nl heel apart. Doordat ik bij het CB ben aangemeld, kunnen zij het beschikbaar maken bij bol.com en andere online boekenwinkels.

Een vriendin van mij heeft het boek al besteld bij de boekhandel en die heeft het inderdaad besteld bij Scholtens, een boekengroothandel. Een dag na het vrijgeven voor verkoop. Dit was haar initiatief maar het werkt wel dus ik ga vrienden en familie allemaal oproepen hetzelfde te doen ;-)

Verder heb ik heel internet afgespeurd en iedereen benaderd die mogelijk geïnteresseerd zou kunnen zijn. Alle e-mailadressen die ik had, heb ik verzameld en middels een nieuwsbrief geattendeerd op mijn site en mijn nieuwste project. Ik ga een paar boeken in consignatie leggen bij een aantal boekwinkels, een tip van José Vriens van Boekenbent. Ook heb ik een account bij Hyves aangemaakt, op die manier ook weer heel wat oude vrienden en kennissen kunnen benaderen en me natuurlijk bij alle boeken- en thrillerhyves aangemeld die ik kon vinden.

En, het belangrijkste wat nog gebeuren moet: de media.
Ik heb een hele lijst adressen waar ik een persbericht naar ga sturen, dag-, week- en maandbladen. Van het lokale suffertje tot de Margriet. Ik heb hier bewust mee gewacht omdat ik eerst wilde weten wanneer men mijn boek zou kunnen bestellen en wanneer de verschijningsdatum zou zijn, dat weet ik nu dus morgen ga ik alles eruit gooien. Doordat mijn man een lokale bekendheid is, vaar ik een beetje mee op de naam Onclin. Onlangs werd hij geïnterviewd en toen Angela de Kuijer, de journaliste, erachter kwam dat ik een boek had geschreven, wilde ze ook mij interviewen, dat gaat dus ook binnenkort gebeuren. Angela heeft overigens ook al een recensie geschreven, die recensie gebruik ik natuurlijk ook overal.Bij onze lokale radio hebben ze het onderwerp "Meerportret" over mensen uit de Haarlemmermeer die iets aparts doen of hebben gedaan. Daar stuur ik ook maar eens een mailtje naar, de radio durf ik nog wel aan.

Hoe werkt het?

Ik kan zelf het boek kopen vanuit mijn eigen account, ik hoef dan niet de royalties en lulufee te betalen maar alleen de productie- verzendkosten. De boeken worden gedrukt in Spanje, de verzendkosten zijn dus wel iets aan de hoge kant (2,99).

De klant bestelt in mijn webwinkel en krijgt rechtstreeks het boek thuisgestuurd, daar hoef ik verder niets aan te doen.

Wanneer iemand het boek in de winkel koopt dan bestelt de boekhandel, die bestelt niet bij Lulu maar bij bv Scholtens. Dan wordt dat geregeld vanuit het Centraal Boekhuis. Lulu heeft mijn bestand daar naartoe gestuurd en het boek wordt dan in Nederland geprint. Daar hoef ik verder ook niets aan te doen.

Het is POD (printing on demand) het boek wordt pas geprint wanneer het besteld wordt, je blijft dus niet met grote voorraden zitten.

Als het echt niet anders kan (geen internet, slecht ter been, verzin het maar) dan kan iemand het boek ook bij mij bestellen maar dat is niet de bedoeling, het boek is gewoon in de winkel verkrijgbaar straks.

Hoe kunnen mensen het boek kopen?

Bij Lulu met creditcard of Paypal.

Bij online winkels met factuur, creditcard of online banking

In de winkel met geld, pin, chip of whatever ;-)


Meer lezen over Anita? Bezoek dan haar website: http://www.anita.onclin.nl